Zamek w Sobieniu został wzniesiony na szczycie stromego wzgórza pomiędzy wsiami Załuż i Monasterzec. Wzgórze, na którym znajdują się ruiny zamku wznosi sie na wysokość 450 m n.p.m. Ze szczytu roztacza się widok na dolinę Sanu, co gwarantowało kiedyś kontrolę nad szlakami handlowymi biegnącymi wzdłuż Sanu. Zamek został zbudowany z rozkazu króla Kazimierza Wielkiego w 1340 roku. W 1389 roku jego właścicielami z nadania przez Władysław Jagiełłę został potężny ród rycerski Kmitów. Zamek w Sobieniu został zbudowany z kamieni piaskowcowych na planie nieregularnego czworoboku. Z północnego wschodu przez przedzamcze prowadził wjazd. Do dnia dzisiejszego z przedzamcza zachowały sie jedynie fragmenty murów. Po zachodniej stronie znajduje się czworoboczna wieża, natomiast w południowym skrzydle znajdowały się budynki mieszkalne. W 1474 roku zamek został ograbiony i po części zrujnowany przez Siedmiogrodzian i Węgrów. Pod koniec XV wieku Kmitowie przenieśli swoją główą siedzibę do Leska, natomiast zamek w Sobieniu zaczął popadać w ruinę. Jego kolejnymi właścicielami byli Stadniccy, a następnie rodziny Ossolińskich, Mniszchów i Krasickich. Resztki zamku bardzo ucierpiały w wyniku działań wojennych podczas pierwszej wojny światowej. W 1997 roku pozostałości zamku zostały przystosowane z myślą o ruchu turystycznym. Zbudowano schodki a na szczycie wzgórza znajduje się taras widokowy.
   Jedna z legend związanych z zamkiem, mówi o duchu Białej Damy, który ukazuje się w księżycowe noce i spogląda na południe ku Węgrom. Jest to duch Margerity - żony kasztelana Kmity, który dowiedziawszy się o spotkaniach żony z węgierskim rycerzem Andreasem, kazał zamurować ją w podziemiach. Andreas w celu uwolnienia Margerity zaatakował zamek, ale widząc to Kmita kazał znieść do piwnicy beczkę prochu i wysadzić pomieszczenie w którym znajdowała się jego żona. Andreas widziąc pogorzelisko piwnic, odjechał w milczeniu i słuch po nim zaginął.