Na terenie Galicji, przy wyborach do rady miejskiej obowiązywał system kurialny. rada składała się z trzech kurii (kół) podzielonych według wysokości płaconego podatku. Tak więc prawo wyborcze czynne i bierne mieli tylko obywatele płacący w gminie bezpośrednie podatki oraz pewna grupa inteligencji. Stan ten zmieniła Polska komisja Likwidacyjna rozporządzeniem z dnia 23 listopada 1918 r., wprowadzając czwarte koło . Polska Komisja Likwidacyjna została utworzona przez byłych polskich posłów do parlamentu austriackiego i była tymczasową władzą dla Małopolski. 

 

   Zgodnie z powyższym rozporządzeniem (5 listopada 1918  r.) rada miejska postanowiła przyjąć w skład członków, dziesięciu radnych wybranych przez ludność pracującą nieopodatkowaną, jako przedstawicieli czwartej kurii (koła) Wynik wyborców został ogłoszony na posiedzeniu rady miejskiej 16 grudnia 1918 r. W Małopolsce obowiązywały przepisy austriackie, a ustrój miasta Przeworska opierał się na ustawie z dnia 3 lipca 1896 r. Według tej ustawy mieszkańcy zostali podzieleni na członków gminy i obcych. Członkami gminy byli mieszkańcy Przeworska i uczestnicy tj. osoby niezamieszkujące na terenie gminy, ale posiadające w jej granicach majątek nieruchomy lub przedsiębiorstwo zarobkowe, od którego płacili podatek dochodowy. natomiast wszystkie inne osoby miały określenie "obcych". członkowie gminy posiadali prawo swobodnego pobytu w gminie i korzystali z pełnych praw. Zaś przynależni do gminy w razie zubożenia i niezdolności do pracy mieli prawo do wsparcia i leczenia.  We wszystkich sprawach gminę reprezentowała rada gminna. Magistrat, zwany również zwierzchnością gminną, był organem wykonawczym. Na czele rady i magistratu stał burmistrz. Rada miejska składała się z 48 radnych, po 12 z każdej kurii wyborczej. Do wykonywania zadań zarząd gminy utrzymywał pracowników na stanowiskach uwzględnionych w statucie etatów służbowych, uchwalonych przez radę miejską. Statut przewidywał następujące stanowiska służbowe:

• sekretarz
• rachmistrz
• kasjer
• referent podatkowy
• pomocnik kancelaryjny - 2
• egzekutor podatków i zarazem inkasent
• woźny - 2
• policja miejska składająca się z inspektora
• podoficer - 2
• policjant - 8
• lekarz miejski

    Organem nadrzędnym była powiatowa, rada i wydział działający zgodnie z przepisami ustawy o reprezentacji powiatowej z dnia 12 sierpnia 1866 r. dla Królestwa Galicji i Lodomerii. Przeworsk w okresie organizowania się samorządu terytorialnego nie był powiatem politycznym i należał do powiatu łańcuckiego. Pomimo otrzymania w 1899 r. starostwa, stan ten utrzymywał się nadal. Dopiero w 1929 r. powiat przeworski uzyskał własną reprezentację powiatową. Ustawa z dnia 23 marca 1933 r. zmieniła dotychczasowy ustrój miasta. Obowiązująca ustawa z dnia 8 lipca 1896 r. utraciła moc, a Przeworsk, jako miasto liczące ponad trzy tysiące mieszkańców, podniesiony został do rzędu miast rządzących się ustawą z dnia 13 marca 1889 r. ze zmianami wynikającymi z nowej ustawy samorządowej. Kompetencje rady miejskiej zostały ograniczone do zadań normatywnych natomiast zwiększona została działalność burmistrza jako przełożonego gminy.

 

   Rozszerzone zostały również uprawnienia bezpośredniej władzy nadrzędnej - wydziału powiatowego, którego przewodniczącym był każdorazowy starosta. Na podstawie wydanej koncesji oraz regulaminu targowego sprzed 1900 r. z uwzględnieniem dawnych przywilejów królewskich miasto uprawnione było do odbywania targów tygodniowych: wielkich w każdą środę, małych zaś w poniedziałki i piątki. Targi w ówczesnym okresie odgrywały duża role w zaopatrzeniu ludności w artykuły przemysłowe i żywnościowe. Rola ta była tym większa, iż Przeworsk posiadał małą ilość sklepów, a istniejące były bardzo ubogo zaopatrzone. W 1936 roku w Przeworsku było 180 przedsiębiorstw handlowych, w tym jedno spółdzielcze, 32 katolickie i 147 żydowskich. Do najważniejszych branż zaliczyć trzeba artykuły spożywcze, restauracje, wyszynki, piwiarnie, skup jaj i nabiału, skup zboża, galanterie, artykuły papiernicze, tekstylia, obuwie, materiały budowlane, cukry, ciasta i owoce, towary żelazne, skórę, towary mieszane, tytoń, papierosy, skład soli, hurtownie piwa, odzież, aptekę, wytwórnie wody sodowej. Na Małym Rynku sprzedawano artykuły przemysłowe, natomiast na Rynku Głównym mieszkańcy zaopatrywali się w żywność.Głównym powodem zubożenia mieszkańców był kryzys ekonomiczny, jaki przeżywał kraj w latach trzydziestych. Z roku na rok przybywała liczba osób objętych opieką społeczną. Corocznie zarząd miasta wydawał na pomoc socjalną dziesiątki tysięcy złotych. Sprawozdanie zarządu miejskiego za rok 1936 wykazuje, że w miejskim domu opieki miejskiego lekarza korzystało natomiast 395 osób. Pomoc ubogim niósł również Zakład SS. Miłosierdzia, Stowarzyszenie Pań św. Wincentego a Paulo, Związek Obywatelskiej Pracy Kobiet oraz Akcja Katolicka Pań. Wprowadzono jeszcze jedną formę niesienia pomocy dzieciom niezamożnych rodziców, uczęszczającym do szkół powszechnych: zamożniejsze rodziny przyjmowały takie dzieci u siebie w domu na obiady. Akcja ta obejmowała tylko ludność chrześcijańską, natomiast ludnością żydowską opiekowały się ich własne stowarzyszenia, częściowo subwencjonowane z budżetu miasta.